Vin non hai moito en redes sociais a uns poucos próceres do deportivismo, abrazar a outros equipos, cores e escudos. Cometer un pecado mortal que sempre reprocharían noutras persoas.
Certamente son poucos. Sobran os dedos dunha man. Pero a significación dalgúns deles, poñendo por diante o escudo, a camiseta……noutras ocasións. Enchendo de improperios a outros que non teñen suficientes méritos contraídos á luz dos Santos Tribunais da Inquisición que reparte méritos de guerra deportivistas, lévame á reflexión de como en ocasións a hipocrisía invade minoritaria pero perigosa ese bonito mundo do sentimento por un club. Unha paixón sen igual, chea de emocións, curtida en alegrías e desgustos.
Atópome con que algún dos de “nin Barsa nin Madrid, Depor e Fabril”, senon que resulta que preferían a Boca e River. Pobres arxentinos. Non saben a que lles caeu. Eles tan tranquilos, sen preocuparse polo Deportivo nin en primeira, nin en segunda , e de súpeto quedáronse mudos, ao ver como algún se traslada con fervor á bombonera como a Paulita de Sabina. Non sei si o traslado é en colectivo ou na escoba. Seguro, iso si, que un pouco de bosta levará sempre.
Proclamo o meu máximo respecto por estes dous grandes do futbol arxentino, aínda que eu que son de barrio quedo co exitoso hipercampeón histórico da Libertadores, Independiente de Avellaneda, pola humildade da súa afección.
Pero que calquera pequena simpatía porteña poida ensombrecer o deportivismo dalgún prócer académico, cáusame asombro. Agradezo que aquel sábado de novembro coincidisen (nun principio) en horario ambos os partidos, Deportivo-Real Oviedo e Boca –River, para poñer de manifesto que existen personaxes non xa deportivistas, senón que inventaron eles o Deportivo, pero que fixeron xa tan numerosos méritos que se poden permitir o luxo, sen que ninguén llo reproche, de deixar só ao noso Depor ante 3.000 carbayones para ir ver como as barras bravas montan o seu indiscutiblemente vistoso espectáculo, que finalmente tivo que xogarse en Madrid.
A estes señores hai que dicirlles, porque igual non se decataron aínda, que un partido tan interesante como o Boca-River, pódese gravar e mesmo reproducir despois da gravación. E ata moito despois, non sexa que haxa que celebrar unha vitoria do Deportivo. Pero iso é o de menos. Celebraremos a dos bosteros si chega o caso.
É obvio que o exercicio da liberdade non se discute. Un pode ver non só este partido senón un Xetafe-Leganés invocando a liberdade e ata a Declaración Universal dos Dereitos Humanos. Pero a condición de que as leccións no futuro as de sobre futbol arxentino ou barriomadrileño. Sobre o Deportivo e o deportivismo as xustas.
Eu non vou deixar só ao Deportivo nin aínda que xogue o planeta Marte co Alfa Centauro á mesma hora. Non podo. Eu son do Deportivo. Porque son galego, nacín nesta cidade e teño o malo costume de acudir a Riazor, salvo que cuestións familiares ou de traballo insalvables impídanmo, pero non outras cores por moito lustre que teñan. Non o conseguiu Cruyff, nin Maradona, nin Messi nin Cristiano. Non o van a conseguir os bonaerenses, aos que respecto ao máximo. E como imos gañar, vouno a celebrar. E estou seguro que non vou nin a preguntar o resultado de alén dos mares.
Hai pouco un club da liga divulgaba un vídeo para os seus afeccionados onde o lema era “eu non teño segundo equipo”. Obviamente eu non quero chegar tan lonxe. Si teño segundo equipo. Teño varios segundos equipos. O Fabril, o Depor Abanca A e B, o Depor Xuvenil e así sucesivamente ata chegar ao Benxamín B. Sempre branquiazul.
Son así que lle vou a facer. Non dou leccións a ninguén. Pero tampouco consinto recibilas dos que non a teñen ben aprendida. Que o pase vostede ben co Boca-River, pero despois non me veña “con cuentos” que diría León Felipe. E que o cheiro a bosta non lle impida seguir defendendo unha cousa e facendo a contraria. Eso ten un nome e está no encabezamento.